Ik ben wel wat gewend in het leven. Op jonge leeftijd had het leven mij al voor wat zware taken gesteld, waaronder het verzorgen en begeleiden bij het sterven van een zieke moeder. Het overlijden van mijn opa afgelopen december was ineens heel gewoon. Hij had zijn leven geleden en het was heel natuurlijk voorbijgegaan. Heel gewoon, net als de overgang van zomer naar herfst, wanneer we merken dat de bladeren ineens van kleur veranderen.

Mijn lieve opa, de allerliefste opa van de hele wereld. Je was er altijd voor me en ineens is de allerliefste opa van de hele wereld vertrokken. Ik hoef mijn ogen niet dicht te doen, want je staat me zo helder voor de geest. Een markante man, die heel veel gaf, goed naar je kon luisteren en verhalen met je wilde delen.

Op de crematie vertelde ik…

“Bij mooi weer zat je op je witte bankje buiten te mijmeren in de zon. Met je bruine handen op de stok met de eendenkop. Was het maar een paar graden te koud of er was geen zon, dan zat je achter het raam met de witte spijlen, in je rieten stoel. Een goed gebruinde huid, rieten hoed, grote witte snor, borstelige wenkbrauwen, weelderig wit haar op je hoofd en de mooiste handen van de wereld. Ik vond je prachtig.

Wij waren echt maatjes, opa en ik, maar dat zie ik nu pas. Het was heel gewoon. Als we elkaar zagen dan was het eerste wat hij zei: “Ha meisje, wat leuk dat je er weer bent.” Hij gaf me een stevige omhelzing, soms wel een beetje hard, en vroeg hoe het met me ging en vooral waar ik allemaal mee bezig was. En dat ruim dertig jaar lang, alsof er nooit een dag voorbij is gegaan.“

Zijn blank houten kist stond naast me, samen met een penseel, zijn mooiste schilderijen en tekeningen, en natuurlijk heel veel bloemen. Ik wist dat hij daar onder de deksel rustig lag te slapen: zijn handen zachtjes over elkaar heen, zijn snor mooi geknipt en met een lieve lach op zijn gezicht. Het was helemaal goed zo. Zo is het leven, zo is het einde. Geen enkel probleem

Dankjewel Alfine dat jullie dat voor me konden doen. Want jullie kunde, kennis en inzichten gaven net dat beetje extra waardoor ook het fysieke afscheid van mijn opa waardig en mooi kon gebeuren.

Ik kijk met veel warme gevoelens terug op zijn leven en op zijn laatste contact met hier.

Rosa