Draai je device a.u.b.
De pijn is in hun ogen te lezen. Ze kijken elkaar aan en schieten allebei vol. Ik kom bij ze om de uitvaart van mevrouw te bespreken. Ze vinden het fijn om alvast kennis te maken en te bespreken hoe ze de crematie en alles daaromheen straks vorm willen geven. Dat geeft ze een gerust gevoel. “Vrouwen voelen zulke dingen toch beter aan” zegt ze tegen me. Ik merk dat we elkaar inderdaad begrijpen.
Zorgen voor later is zorgen voor elkaar
Enkele maanden geleden was er nog niets aan de hand. En nu weten ze dat ze binnenkort afscheid moeten nemen. Bewust heeft zij ervoor gekozen geen levensverlengende behandelingen te ondergaan. Ze is gepensioneerd arts en weet als geen ander hoe chemokuren haar kwaliteit van leven zouden ondergraven. Liever leeft zij korter, maar mét zoveel mogelijk kwaliteit. Ze geniet van hun mooie huis in het bos, van de eekhoorntjes, de vogels en de planten die alweer uit beginnen te lopen. Ze ontvangen veel familie en vrienden. Het contact met de kinderen is intensief. Hij bewaakt de grenzen. “Om half drie moet het bezoek vertrekken. En we spreken met niet meer dan twee mensen tegelijk af”, vertelt hij me, “meer is te zwaar voor haar”. En weer zie ik die onderlinge blik van verstandhouding.
Het is ontroerend om te zien hoe ze voor elkaar proberen te zorgen. Het idee dat hij straks alleen achter zal blijven is onwezenlijk voor ze. Maar ze zijn realistisch. Zij is bezig administratief alles op orde te brengen. En ze vroeg een offerte aan voor de uitvaart. Niet vanwege de kosten, maar om te zorgen dat hij straks weet met wie hij te maken zal krijgen en hoe ze het zullen doen. We bespreken hun wensen voor de crematie alleen in grote lijnen. De kennismaking en de geruststelling wegen op dit moment het zwaarst. Ik voel bewondering. Wat dapper om zo met deze situatie om te gaan, uit zorg voor elkaar.
Het liefst wil ze thuis overlijden. Maar zo nodig zal ze naar het hospice gaan. Ook daar is ze realistisch in. Ik vertel ze dat er mogelijkheden zijn om vrijwilligers terminale zorg thuis in te zetten. Mocht het nodig zijn, dan zou dat net het beetje hulp kunnen zijn, waardoor hij het vol kan houden. En waardoor zij in haar vertrouwde omgeving kan sterven. Ik gun hen dat van harte.
Ik maak het niet te lang, want die middag komt er nog bezoek. We spreken af dat ze me altijd kunnen bellen. Ik wens ze nog veel goede momenten samen. Hopelijk is ook deze fase van haar leven waardevol voor ze. Hoe moeilijk ook. En als het zover is, dan zal ik er voor hen zijn, met de zorg en aandacht die ze nodig hebben. Zodat ook het laatste afscheid van waarde is.
Ontvang direct een bericht van nieuwe blogs!