Draai je device a.u.b.
Mijmeringen op de afsluitdijk‘Le soleil ni la mort ne se peuvent regarder fixement’.
Afgelopen zaterdag reed ik plankgas over de Afsluitdijk, op weg naar Terschelling, waar ik de huwelijksvoltrekking van mijn nichtje en haar bijna-man bij zou gaan wonen. Onderweg dacht ik aan deze uitspraak van de Franse schrijver Francois De La Rochefoucauld (1613-1680). Het betekent zoiets als ‘de zon noch de dood kunnen we recht in de ogen kijken’. Op dat moment hoefde ik niet te vrezen voor het recht in de zon kijken. De lucht was grijzer dan ooit en de ruitenwissers zwaaiden op volle toeren om het vele regenwater af te voeren.
De dood in de ogen kijken wilde ik beslist niet. Dat vreesde ik op dat moment meer dan het in de zon kijken. Ik wilde recht voor me uit kijken en recht op de weg. Daarin slaagde ik en een tijdje later bevond ik me op de boot, de langzame boot naar Terschelling. Daar ontmoette ik mijn zus en zwager. We praatten, lazen de krant en dronken cappuccino’s. Ik dacht niet aan de dood en ook niet aan de zon.
We gingen aan wal en naar het hotel. Met feestkleren aan naar de Westerkerk. Het was een mooie bijeenkomst, met een prachtig bruidspaar, briljante sprekers en een nerveuze ambtenaar van de burgerlijke stand. Ik pinkte een traantje weg. Het ja-woord, de oprechte liefde die het bruidspaar naar elkaar uitstraalde……. De formidabele liefde, zo oud en zo vanzelfsprekend als het eeuwigdurend ritme van de golven die aan het strand spoelen. Maar toch steeds weer nieuw. Nu ik er zo over nadenk zie ik veel gelijkenissen tussen de liefde en de dood.
Liefde en dood onder ogen zien. De bijzondere dame die onze hulp had ingeroepen na het overlijden van haar man. “Het was moeilijk,” had ze verteld, “maar ik heb het hem een paar keer nadrukkelijk gezegd: van mij mag je gaan.” En ik dacht aan de uitvaart van een oudere vrouw een paar maanden geleden. Zij had zelf veel teksten bij kerkmuziek gemaakt. Daar werden een paar liederen van ten gehore gebracht op haar afscheidsbijeenkomst. Eén van die liederen heette ‘dood, lieve dood’. En het is zo waar. De dood kan zo wreed maar ook zo lief zijn.
De zon als ultieme bron van leven. Als je ernaar kijkt word je blind. En de dood? Als je ernaar kijkt word je niet blind. Je leert er, denk ik, van zien. Heel vrij naar De La Rochefoucauld: in de zon kunnen we fysiek niet kijken, naar de dood weigeren we te kijken. Waarbij uitzonderingen de regel bevestigen.
Ontvang direct een bericht van nieuwe blogs!