Een uitvaart zonder poespas
De afgelopen tijd verzorgden we verschillende kleine uitvaarten. “We willen een uitvaart zonder poespas,” was de boodschap. Het bleek de uitdrukkelijke wens om het afscheid klein en eenvoudig te houden. Geen condoleance, geen afscheidsbijeenkomst, geen kerkdienst, geen genodigden, geen koffie en cake of een borrel om het leven te vieren. De redenen om de uitvaart klein te houden waren verschillend. Maar telkens was het een bewuste keuze.
Geen poespas; er is geen sociaal netwerk meer
De dochter van een dame van 98 die al jaren dementeerde, gaf aan dat het sociale netwerk van haar moeder al lang verdwenen was. Familie was er ook niet meer, ze was enig kind. En eigenlijk was haar moeder ook al jaren niet meer de persoon die ze geweest was. Ze hielp zelf met het verzorgen, kleden en in de kist leggen van haar moeder. Dat was haar manier van afscheid nemen. Ze begeleidde moeder een paar dagen later samen met man en dochter naar het familiegraf. Een moment van stilte bij het graf was het laatste afscheid.
Geen poespas; over de dode niets dan goeds
Een jaar voordat ze overleed sprak ik een vrouw die wist dat ze ongeneeslijk ziek was. “Er wordt nergens zoveel gelogen als bij uitvaarten en bij trouwerijen. Ik doe daar niet aan mee. Bij mijn uitvaart geen poespas,” zei ze vol overtuiging. In de tijd die ze nog te leven had, nam ze afscheid van familie en vrienden. Na haar overlijden wilde ze graag enkele dagen opgebaard worden in het Boshuisje op landgoed Drakenburg. Een prachtige plek in de natuur. Daar mochten alleen haar partner en haar beste vriendin nog bij haar zijn. Zij namen afscheid in de beslotenheid van het Boshuisje en vonden troost in de schoonheid van de natuur.
Geen poespas; alle relaties verbroken
Hij was psychiatrisch patiënt en zag uiteindelijk geen andere uitweg dan een eind aan zijn leven te maken. De afgelopen jaren had hij alle sociale relaties verbroken. Zelf had hij meermaals aangegeven dat hij slechts in een kist gelegd wilde worden en gecremeerd. Zijn vrouw stond daarachter en had, gezien de situatie van de laatste jaren, zelf ook geen behoefte aan een afscheidsbijeenkomst. Wel kwam zij met haar kinderen naar het crematorium. Daar legden zij elk een bloem op zijn kist en dronken ze een kop koffie. Verdriet en boosheid liepen door elkaar. Ze hadden geen behoefte om dat met anderen te delen.
Geen poespas; hij was altijd erg op zichzelf
Hij had de laatste 2 jaar van zijn leven in een verpleeghuis gewoond. Dagelijks hadden zijn vrouw en zijn dochter hem daar bezocht. Na zijn overlijden werd hij thuis in zijn kantoortje opgebaard, zodat ze nog even dicht bij hem konden zijn. Omdat hij altijd erg op zichzelf was, wilden ze geen mensen uitnodigen voor zijn uitvaart. Ze begeleidden hem naar het crematorium en luisterden daar naar muziek waar hij van hield. De kist was open. Zijn vrouw aaide nog eens over zijn hoofd en de kleinkinderen legden een tekening bij hun opa. Als stil ritueel sloten zij tenslotte samen de kist. Daarna gingen ze lunchen in het restaurant waar hij zo vaak geweest was.
Uitvaartbegeleiding zonder poespas
Voor ons is het telkens weer aftasten. Wat is de situatie? Wat zijn de wensen en hoe kunnen we hier invulling aan geven? Ook bij een uitvaart zonder poespas is nabijheid van belang. De aandacht gaat vooral uit naar de emoties van de nabestaanden. We luisteren naar hun verhaal, hebben meerdere keren contact en helpen hen om vorm te geven aan een afscheid dat past. Ook bij een uitvaart zonder poespas zijn de kleine dingen van belang. Meer weten over onze werkwijze? Klik op de link of bel ons via 06-83 44 93 86.